به گفته محققان، سه ماه پیش از غرق شدن کشتی تایتانیک در ۱۴ آوریل ۱۹۱۲، ماه در روز ۱۲ ژانویه ۱۹۱۲ در نزدیکترین فاصله خود از زمین طی ۱۴۰۰ سال گذشته قرار داشته که منجر به تولید یک جزر و مد فوق‌العاده بالا و سست شدن ناوگان مرگباری از یخ‌توده‌ها شده بود.
این جزر و مد باعث رانش یخ‌توده‌ها از آبهای کم عمق لابرادو و نیوفاوندلند به میان دریا شده و خطوط کشتیرانی را انباشتند.
محدوده یخی در محل غرق شدن تایتانیک به قدری ضخیم بوده که کشتی‌های نجات در مسیر کمک به بازماندگان این فاجعه مجبور به کاهش سرعت خود شدند.
این رویداد یکبار برای همیشه به اجتماع نزدیکترین فاصله ماه از زمین در ۱۴۰۰ سال، مواجهه نزدیک خورشید با زمین و یک جذر و مد با دامنه زیاد پرداخته بود.
به ادعای ستاره‌شناسان تمام این عوامل در بالا رفتن غیر عادی سطح دریا مشارکت داشته که به رانش یخ‌توده‌های به گل نشسته پرداخته و آنها را به سوی خطوط کشتیرانی در آتلانتیک شمالی هدایت کرده‌اند.
معمولا، یخ‌توده‌ها در جای خود باقی مانده و نمی‌توانند به سمت جنوب حرکت کنند؛ مگر این که به حد کافی آب و مجددا شناور شده یا این که یک جزر و مد بالا آنها را آزاد سازد.یک یخ‌توده می‌تواند چندین بار در سفر خود به سمت جنوب در مناطقی گیر کند که ممکن است چندین سال به طول انجامد.
:: موضوعات مرتبط:
علمی ,
,
:: برچسب‌ها:
تایتانیک ,
غرق شدن ,
علمی ,
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
